هیچ کس با من نگفت از پنجره

دست هایم را به مهمانی نبرد

یک ستاره بر نگاه من ندوخت

آسمانم رنگ ایوانش نشد

من گذشتم از تمام قیل و قال

از هیاهو ، از هجوم ایینه

این همه دیوار در اطراف من

این منم ، این آشنای ثانیه

این منم ، این آخرین تصویر عشق

که چنین گم می شوم در یاد تو

پنجره ها را به رویم باز کن

تا شود مهمان من فریاد تو

این منم ، این از نفس افتاده ای

که گذشتم از تو و از عشق تو

می روم تا سر کنم من بعد ازاین

با غم ویرانگر این هجر تو

می روم اما بدستم یک خزان

تا بتازم بر درخت جان خود

می روم اما بدان ای عشق من

جان دهم من بر سر پیمان خود

این منم ، این آخرین ابر بهار

تا بگریم بر مزار قلب خویش

باورم هرگز نمی شد نازنین

پاگذارم یک شبی بر قبر خویش

این مزار تنگ را از من بگیر

یا برایم شاخه ای گل هدیه کن

تا دوباره جان بگیرم در سکوت

یک شبی بر روی قبرم گریه کن

نوشته شده در پنج شنبه 91/2/7ساعت 10:23 عصر توسط "ســاره" نظرات ( ) |